بودنت حس عجیبی ست که دیدن دارد

ناز چشمانِ قشنگ تو کشیدن دارد

چشم تو ریخته بر هم منِ معمولی را

یک نگاه تو به من، جامه دریدن دارد

رفتم که درین شهر نبینی اثرم را

لب های ترک خورده و چشمان ترم را

حاجت به رها کردنم از کنج قفس نیست

ای قیچی تقدیر مچین بال و پرم را

تنها شدم آن قدر که انگار نه انگار

با آینه آراسته ام دور و برم را

فردا چه طلب می کند آن یار که دیروز

دل برده و امروز طلب کرده سرم را

من ماهی دریایم و دل تنگم از این تُنگ

ای مرگ به تعویق میفکن سفرم را

اي كاش

مي توانستم باران باشم تا تمام

غمهاي دلت را بشويم ...

اي كاش مي توانستم ابر باشم

تا سايه باني از محبت برويت مي گسترانيدم ...

اي كاش مي توانستم اشك باشم

تا هر گاه كه آسمان چشمت

ابري مي شد باريدن مي گرفت ...

اي كاش مي توانستم خنده باشم

تا روي لبانت بنشينم

و غنچه بسته لبانت را بگشايم ...

اي كاش مي توانستم يك پرنده باشم

و پر مي گشودم و تا دور دست ها

در كنار تو پرواز مي كردم ...

و اي كاش سايه بودم تا

نزديك ترين كس به تو مي شدم ...

آري...
اي كاش سايه بودم تا هميشه

و همه جا همراه تو باشم ...!!!!

دختری را با دروغهایت فریب دادی...

قبل از این که بگی چقد احمق بود!!!

زیرلب به خودت بگو چقدر من آ شغالم..!!!

میخواهی

از حالم  باخبر شوی؟

از کجایش برایت

بگویم

ازروز اول که

عاشق لبخندت شدم

از دلواپسیهای

و نگرانیهای همه روزه ام برای نبودنت

نخواستنت نداشتنت که جانم را به لبم

می رساند

می خواهی بدانی

رفتن بی صدایت با من چه کرد

تمام نبودنت

تمام نخواستنت با من چه کرد 

    
ازرفتن بی

صدایت و حسرت دیداره دوباره ات

تا کجا برایت بنویسم

از دلتنگیهای

عاشقانه ای که درانتظارلعنتی ریشه کرده اند

ازسیل اشک

شبانه ام که خرابی روح وجانم را

هرشب به رخم می کشد

از

عشقم

از احساس

بتاراج رفته ام

میخواهی بدانی

حال و روز غرورم را که خورد

و شکسته شده است

می خواهی بدانی

ازغم درویت چگونه هرروز

هرشب به دنیا و به زمین و به

روزگارلعنت می فرستم

می خواهی بدانی

که دوباره بیکس و تنها با

کوله باری ازخاطراتت چگونه سرمی کنم

اما نگران ما

نباش حال همه ما خوب است

تو مراقب خودت

دروغهای زیبایت تمام  نامردیهایی

که درحقم کردی باش    

   
  نمیدانم

کی

نمیدانم

کجا

اما جایی

گریبانت را تمام این

ناجوانمردیهایت خواهد گرفت                  

آن روز مرا

بیاد خواهی آورد

تا آن روز خوش

باش ... ‎

دنیـــــــا ..

کلش را میگویم...

همه اش...

کلا یک جور مسخرۀ  احمقانه ای ست...

وقتی محکمی...

وقتی میجنگی...

وقتی تک تک سلولهایت همه زندگی ست وطروات وشادابی و شور...

می کُــشندت ...

لهت میکنند...

خــُرد  خُرد  خاکشیـــر ...

ویران که شدی ...کمی تماشایت میکنند

لختی بعد...

عموما چندماهی بعدتر...

همان آدم (  آدمک)  قدیم را توقع دارند ...

جدی جدی متوقع میشوند هــا ....!

ایرادمیگیرند که چرا مُرده ای؟

چرا نمیخندی...

چرا چشمهایت خوابیده اند ؟  باز ِ  باز ...اما خوابیده ..... مرده !

ای که روز و شب را از من گرفتی

چون سکوت خلوتم دیدی به جانم رخنه کردی

تو که دین و دلم از من ببردی

چرا دیگر اینهمه عشوه و ناز

بیا و دمی دمساز ِ دل ِ بی کسم باش

که کلید طلسم ِ دلم را

در نگاه آتشینت دیدم ای یار

چو گم گشتم در سیاهی دو چشمات

دلم ازکف برفت و من گشتم آزاد

چقدر ثانیه ها نامردند

گفته بودند که بر می گردند

برنگشتند

و پس از رفتنشان

بی جهت عقربه ها می گردند

آه این ثانیه های نامرد

چه بلایی به سرم آوردند

نه به چشمم افقی

بخشیدند نه ز بغضم

گره ای وا کردند

از چه رو سبز بنامم

به دروغ لحظه هایی

که یکایک زردند

لحظه ها همهمه هایی

موهوم لحظه ها فاصله هایی

سردند آه بگذار ز پیشم

بروند لحظه هایی که

یکایک دردند

گرمی بسان آفتاب ؛ خاکت مرغوب و طلا

کشتی عشق می بری به شهر ما ای ناخدا !!!

گویی که شهد عسلت شیرین این زمین شده

خورشید رنگی دلت به رنگ مه جبین شده

از زلفک پرچین تو بوی عشق در دست باد

از اسم نازنین تو کمبرها آمد به یاد

ای سرزمین مادرییم از دشت ریحانم بگو !

از یاران آن شهید از آن سلیمانم بگو !

از مادری چون مه پری که مادری کردن به ما

از شیرزنی چون گلپری که مارها کشتن به پا

صیاد هر زمانه ای نومید ز صید دُر تو

دردانه ی خاک بلوچ، هیچ وقت ناامید نشو

دیدی که باز با دشنه ها خواستن بربادت کنند

در نقش آن پیرزنان شیرین و فرهادت کنند

بی خبر از زمانه اند همسایگان بی وفا

از پشت حنحر می زنند آن دوستان آشنا

تندی نکن بر خانه ام ؛ آتش مزن کاشانه ام

رشادتها دارم به دل از تاریخ زمانه ام ...

بوسه به خاکت می زنم ای که همیشه جاودان

فدای تو باشد تنم ای افتخار مکران ...

کجایی وجود من . . . ؟

کجایی که دنیایم در اندک

خاطراتمان تمام گذشت . . . ؟

کجایی که یاد نگاه های گوشه چشمت ،

چه دماری از روزگار لحظه های بی تو بودنم در اورده . . .

کجایی که ببینی تمام یقین دوست داشتنت

حال شکیست در نا خداگاه انکارم . . .

کجایی که بدانی در ان لحظه های بی وفایی هایم

چه به عشقت میبالیدم و

واژه ی نخواستن را نا خواسته

در وجودت فریاد میزدم . . .

کجایی که دوباره مرا

ندای دوستت دارم دهی و

وعده ی همشانه بودنمان را در زیر باران بدهی

تا اتش رسیدن را در احساسم بی اندازی . . .

کجایی که دوباره مرا وعده ی شانه های عاشقت

را برای به دوش کشیدن رسوایی با هم بودنمان دهی . . .

کجایی که ببینی بی تو رسوای با تو بودن

در حریم بی رحم تنهایی گشته ام . . .

کجایی جانان من که تنهایی ام

همه دنیاییست برای با یاد تو بودن و

زیر باران اشکانم شانه به شانه تو بودن و

در زیر لطف اندک خاطره هایمان خوش بودن است . . .

کجای که وجودم هر دم در سایه

یادم بر سرت داد میکشد که

: ""وای که چه بیرحمانه زیبایی""

کجایی . . . ؟ کجایی . . . ؟ کجایی . . .؟

میخوام شروع کنم ...

دوباره ...

شدم عین ادما ...

بیداری و سر خوشی و خنده و خواب ...

دلم پره

از غمایی که اخر شبا بهشون میرسم

و خنده های روزمو چوب میکنم سرشون

و پلکامو میبندم و خوابــ... .

میخوام دوباره برسم به گریه هام ... به غمام ...

روزا اخم باشم و شبا اشک...

این روزا زیاد میخندم

و اصلا خوب نیس ...

به خیلیا اهمیت میدم

و اصلا خوب نیس ...

این روزا ا دنیام خواسته دارم

و اصلا خوب نیس ...

میخوام دوباره سیـــــــــــاه باشم ...

سرد باشم و سنگ...

به یادت ...

سلام...

دوباره اومدم...

با خستگی هام...

با دلتنگی هام...

با بغضی که تو گلومه...

اومدم که بنویسم...

بنویسم و بنویسم برای کسی که هنوز هم فراموشش نکردم...

با اینکه میدونم دوسم نداری...

با اینکه میدونم بهم فکر نمیکنی...

با اینکه میدونم بودن یا نبودنم برات فرقی نداره...

با اینکه میدونم با یکی دیگه هستی...

با اینکه هزار تا چیز دیگه رو هم میدونم...

اما هنوزم عاشقتم...

هنوز دیوانه وار دوست دارم...

هنوز هر شب به یاد تو میخوابم...

هنوز از عاشقی پشیمون نشدم...

هنوز...

ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﯾﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ؟
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ؛
ﭼﻮﻥ ﻣﻔﯿﺪﯼ
ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ؛
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﺒﺎﺷﯽ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥﻗﯿﻤﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻡ

ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﻣﻬﻢ، ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ ..

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪﯼ ﺁﺑﺮﻧﮓ ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺘﯽ

ﮐﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯿﻢ ﺍﺳﺖ

ﺩﻟﺒﺴﺘﻪﺍﻡ..ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ..

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺎﮐﺘﻮﺳﯽ

ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻡ، ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ...

ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ

ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺍﻡ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻡ..

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎﯼ شاملوی ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﻡ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ
ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ

ﻭ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ،

ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﯽﻫﺎ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ...

به کسی که دوستش داری دلبسته باش نه وابسته.....

^خـבایا ؟

کَمے بیـآ جلـوتَـر..

مےخـوآهَـم دَر ِ گوشَت چیزے بـگویَـم

ایـלּ یکـــ اعتراف است ...

مـ َــ ــ ـלּ بے او دَوآم نـِمے آورم

_حَتے تــآ صـُبح ِ فـَـردآ ...!

سلامتی روزی که من سفید پوشیدم...

سلامتی روزی که رفقا مشکی پوشیدن...

و من حال میکنم با تریپشون...

سلامتی ته ریشایی که گذاشتن...

سلامتی یه صدای بلندو صدای تکرار جمعیت...

سلامتی صوت دلسوز قرآن یه بینوا...

سلامتی اشکا...

سلامتی خاکا...

سلامتی تنهایی زیر خاک...

سلامتی فرداش که من نیستم...

شاید صحبت های من با خــدا به درازا کشید...

.

بهر حال دلخوری ها کم نیست از بندگانش...

.

همان هایی که بی اجازه وارد شدند...

.

خودخواهانه قضاوت کردند...

.

بی مقدمه شکستند...

.

و

.

خرابم،،خراب!!

به اندازه همان"قاضي"

که متهم اعدامي اش...

√یـک روز مـے رسـد

کـہ دیـگـر جـایـے نـیـسـت

تـا از خـودت بـہ آن فـرار کـنـے

چـمـدانـت را بـاز مـے کـنـے

کـنـار یـکـے از هـمـیـن دیـوارهـا

اُتـراق مـے کـنـے

کـنـار یـکـے از هـمـیـن رنـجـهـاے کـهـنـہ

یـکـے از هـمـیـن زخـمـهـاے قـدیـمـے

مـے نـشـیـنـے و

پـایـت را در رودخـانـہ اے مـے کـنـے

کـہ سـالـهـاسـت از تـو گـذشـتـہ. . .

رودخـانـہ ے بـے خـانـہ اے

کـہ دیـگـر هـرگـز رود نـمـے شـود

و رودے کـہ هـرگـز دیـگـر تـکـرار . . .

کنار تو چقد حال خوشی دارم!

مث باغی که عطرش تازه می مونه!

مث بارونی که آهسته می باره!

کسی هم زیر لب آواز می خونه!

کاش تو ی فصلای زشت سرنوشت یکی این دلتنگیامو می نوشت

یکی از دستای سرد ارزو گرمی دستای عشق و می گرفت

یکی که سکوت تنهاییم رو با صدای ساز شکستش بشکنه

یکی که تو قاب خالی دلم نقش زیبای خدا رو بکشه

کـُـــل ِ دُنیا را هَم کـِﮧ داشتِـﮧ باشــے .. باز هَم دِلَت میخواهَد… بَعضــے وَقتها ..

فَقَط بَعضــے وَقتها …

بَراے یـِک لَحظِـﮧ هَم کِـﮧ شُده … هَمِـﮧے ِ دُنیاے یــِک نَفَر باشــے…

   بـایـد امــشـب اشــک را بـــاور کنم

      لحـــظه را با گـــریه هـایم سـر کنم

           بایـد از گــنجـینه ی انــدوه و اشــک

          گــونه های خـشک شـب را تـر کنم

اینـــو آویـــــــــ ــــــــزه گوشت کــنـــــــــ ...!

مگـــه نخوآستــی بــــری؟!!

پس اینکــــه گــــریـــــــــ ـــــــه می کــــنم یــآ نـــهــــــــــ !

اینــکه شــــآدمـــــــ ــــ  یــــآ نـــهـ !

بـه خــودمـ  ربــــــــ ــــــط دآره

تـــو کـــه بـــه خــــواسته ات رسیـــــــــــ ـــــــــــدیــــــــــــ...

رفتــــــ ــــــــــ ـــــــ ـــــی...

پس دیگــــــــه ســــ ـــآکت شو لعنتیــــــــــــــ.....

دلم سفر می خواهــــد ...

نه برای رسيدن به جایی ....

فقط دلتنگ رفتنم ...

کـــــــــارم

از یکی بود و یکی نبود گذشت

سهم من همیشه این بود :

یکی بود یکی نابود

دانه دانه های برف دست در دست نسیم

چرخ چرخان همگی در رقصند

همچو ما در شب عشق

دست در دست

و دل از شادی مست چرخ چرخان،

شده مدهوش سماع این نه رقص است،

که شوری ابدی است

بگذار

امروز بیشتر از آینه ها تماشایت کنم

امروز به‌شکل غریبی خوبی

صدایت نقشی

زیباست بر جامه‌ای مغربی

و گلوبندت چون کودکی بازی می‌کند زیر آیینه‌ها

و

جرعه‌ای آب از لب گلدان می‌نوشد

بگذار برایت چای بیاورم، راستی گفتم که از آمدنت

چقدر خوشحالم؟

حضورت شادی‌بخش است مثل حضور شعر, مثل موسیقی و آوای دریا

مثل

حضور قایق‌ها و خاطرات دور در سواحل آشنایی

هوا بس ناجوانمردانه سرد است

انقدر هوا سرد شده که لرزه همه ی وجودم و بگیره

انقدر سرد شده که فکر منو جز رفتن به خونه و چسبیدن

به بخاری به هیچ جا و هیچ کس دیگه منحرف نکنه

ولی با تمام این شرایط وقتی موبایلم که در حال لرزید

نه از تو جیبم درمیارم و اسم تورو میبینم دیگه اتاقه گرمم

از ذهنم پاک میشه و مسیرمو به سمت نزدیک ترن پارک کج

میکنم که وقتی دارم باهات صحبت میکنم زیر نور زرد رنگ

بالای نیمکت پارک نشسته باشم

دکمه ی سبز رنگه گوشیمو با این امید فشار میدم که حالت

از قبل بهتر شده باشه با این امید فشار میدم که دیگه وقتی

صداتو میشنوم لرزشیو توش احساس نکنم با این امید فشار

میدم که دیگه بعد از قطع کردن گوشی مجبور نباشم اشکامو

پاک کنم با این امید فشار میدم که این دفعه شادیو تو صدات

احساس کنم با این امید فشار میدم که...

زندگیم پر شده از تو . از بودنت از نبودنت از رفتنت از نرفتنت .

از دویدنت از ایستادنت. از خندیدنت از گریه کردنت . از رقصیدنت

از بوسیدنت . ولی نمیدونم با اینکه زندگیم پر شده از تو ولی

مدت هاست که صدات تویه این زندگی گم شده

وای خدای من

میبینی...

من دیوانه شدم ...

دیوانه شدم از نبودنش از نخندیدنش از نرقصیدنش از...

ولی اکنون با اینکه باز هم هوا بسیار سرد است دیگر فکر اتاقم

را نمیکنم باز هم بی آنکه بخواهم میروم زیر آن نیمکت چوبی و

اینبار به جای تو سیگار نیم سوخته ام که هر لحظه مانند من

زمان مرگش نزدیکتر میشود همدم من شده

من هم مانند او در این هوای سرد دارم میسوزم

باد عمر من را هم مانند خاکستر آن سیگار لحظه به لحظه با خود میبرد بدون حضور تو

جایت در زندگیم بسیار خالیست

من خوبـــــــم..!

عاشق نیستم..

فقط گاهـــی به یادش که می افتم،

دلم تنگــــ میشود…

این که عــــشق نیست…

هســــــــت…؟

آغــــ ــوش بــ ـعـضی هـ ــا

علـــ ــم را زیــ ــر ســــــ ـــوالمی بــ ــرد....

آنقـــ ــدر آرامـــ ــت می کنــــ ـــد،کـــ ـــه

هـیچ مسـکنـی