پرنده هایی که روی شاخه نشستند ،
هرگز ترس از شکستن شاخه ندارند...
زیرا اعتماد آنها به شاخه ها نیست
به بال هایشان است...
یادم هست وقتی در کودکی می خواستم
دوچرخه سواری یاد بگیرم ، اول ها که برای حفظ تعادل ،
چرخ های کمکی نصب می کردیم ،
بعد ها پدرم پشت زین چرخ را می گرفت ،
یک کم که رکاب میزدم و راه می افتاد ،
بدون اینکه متوجه بشم زین رو رها می کرد تا بلاخره یاد گرفتم...
انسان هر چه بزرگ تر می شود می فهمد
که خدا کم کم داره
پشت زین چرخ زندگی رو رها میکنه....
نظرات شما عزیزان: