فرسایش

شاید نامش باشد فرسایش...

 آن چیزی که کم کم انسان را فرا می گیرد

و فکر و روح آدمی را زخمی می کند

و انسان را برای  ادامه ...

به جای آنکه انگیزه باشد. ...

غل می شود و  زنجیری می شود آویزان ...

تا  به جای آنکه هدف ها،

انگیزه پرواز باشند ،

خستگی حاصل می کنند

و  سنگینیی می شوند افزون بر جان آدمی، 

و فرسوده می کنند تک تک سلول هایی که

از حضور در تنی غرورآفرین افتخار می کردند...

انگاه که انگیزه ی تو از حجم یک عمل کمتر است ...

آن زمان که انرژی تو برای اتمام یک کار دیگر یاری نمی کند

و فاصله زمانی ی بین هدف گزاری

تا رسیدن به هدف بیش از ظرفیت مورد انتظار تو باشد...



نظرات شما عزیزان:

kakomar944
ساعت20:43---29 اسفند 1394
بسیار زیبا.ااز این مطلبا بیشتر بزار

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:







تاريخ : شنبه 29 اسفند 1394 ا 19:56 نويسنده : دختر بلوچ ا
.: Weblog Themes By violetSkin :.